بازگشت از ايران

دلم می‌خواست واسه شروع اين وبلاگ يه مناسبت خاصی داشته باشم. قبل اينکه به ايران برگردم می‌خواستم آخرين پست قبل اولين بازگشت رو اينجا بفرستم که نشد. به ايران که رسيدم می‌خواستم اولين پست بعد اولين بازگشت رو بنويسم که باز هم نشد. موقع برگشت به ونکوور می‌خواستم آخرين پست زمانی که ايران هستم رو بنويسم که نرسيدم. حالا الان که تازه به ونکوور برگشتم فکر کنم اگر اين پست رو نکنم تا آينده نامعلومی مناسبت خاصی نخواهد بود.
قبل اينکه به ايران برگردم اين بازگشت برام هم کابوس بود هم رويا و البته اطرافيان هم در شکل‌گيری اين دو موثر بودن. چقدر شنيدم که اونجا ممکنه از ديدن يه چيزايی ناراحت بشی يا ممکنه اون چيزی که فکر می‌کنی نباشه و البته در کنارش خيلی‌ها می‌گفتن ايران رفتن يه ماهه خيلی خوبه و خوش می‌گذره و از اين حرفها. خلاصه برگشتم و ديدم. نمی‌خوام درباره اينکه چقدر حرف اونها صحت داشت چيزی بگم. لحظه لحظه حضورم توی ايران، کشوری که (بی اغراق) بيشتر از هرچيزی و هرکسی دوستش دارم، لذتبخش بود ولی هر صحنه‌ای و هر اتفاقی و هر ديداری ضمن نوستالژيک و خاطره‌انگيز بودنش يه تلنگر نفرت‌انگيز توی مغزم بود که انگار من از اين آدمها و اين مکانها دور شدم و اون سندروم لعنتی و اجتناب‌ناپذير دوهوايی شدن رو تقويت می‌کرد. نمی‌دونم پرواز ونکوور به تهران حرکت به سوی خانه بود يا تهران به ونکوور. نمی‌دونستم توی خونه‌ای که در تهران واقع شده می‌تونم تلفن رو جواب بدم يا نه و خيلی چيزهای ديگه‌ای که نمی‌دونستم يا از فکر کردن دربارشون فرار می‌کردم...
اين وبلاگ قراره ترکيب دو وبلاگ قبلی‌ام باشه و درش از هرچيزی نوشته بشه. بهتره توضيح بيشتری ندم...