زندگی بورژوازی و طبقه کارگر

من با اينکه هميشه دم از ايده‌آل‌های کمونيستی زدم و خودم رو حافظ منافع کارگر و کلا فقرا نشون دادم (که البته هستم و حتما تا اونجايی که بشه کمک خودم رو هم می‌کنم) ولی ذاتا شيفته زندگی بورژوازی هستم. هميشه دنبال يه زندگی شيک و لوکس بودم. هميشه از ديدن مهمونی‌هايی که آنتونيونی توی فيلمهای دهه شصت‌اش نشون می‌داد لذت می‌بردم و دلم می‌خواست يه بار خودم از اون مهمونی‌ها بدم، از همونا که کنار استخر می‌شينن و پيشخدمت با سينی پر از گيلاس‌های شامپاين دور استخر می‌چرخه و آدما با هم صحبت می‌کنن و يکی می‌گه «It was an honor to meet you» و اون يکی جواب می‌ده «The honor is mine» و يه طرف ديگه يه مرد با کت فراک دست زنی لباس شب پوشيده رو می‌بوسه و ... بهرحال از اين زندگی رويايی و اون خونه‌ای که توی سالن پذيرايی‌اش تابلوهای رامبراند و مونه آويزون باشه خيلی فاصله دارم ولی يه اتفاق جالبی روزهای آخری که ايران بودم افتاد. مامانم يه نوار بهم نشون داد که در سن چهار سالگی ضبط کرده بودم. اون موقع‌ها مامانم بهم ياد داده بود که چطور با ضبط صوت کار کنم. من هم پاش می‌نشستم و قصه می‌گفتم و ضبط می‌کردم و مامانم هم به کارهای خودش می‌رسيد. توی يکی از داستانها، قصه مردی رو می‌گم که به يه کشوری (فکر کنم سوييس) رفته بود و از اونجا برای مردم فقير (!) ايران يه نامه به همراه دويست هزار تومن پول می‌فرسته و توی نامه می‌نويسه (تا اونجايی که خاطرم هست): «اين پول رو بين مردم ايران تقسيم کنين تا به خوبی و خوشی زندگی ‌کنن ولی من اينجا دو ميليون تومن پول دارم و از همه شما پولدارترم.»
از نظر فرويد زندگی آدمها در بزرگسالی بازتاب و نتيجه دوران کودکی‌شون هستش و شخصيت فرد در همون دوره کودکی ساخته می‌شه. فکر کنم من هم در اين جمله از قصه‌ام رويکردم و سبک دوست‌داشتنی زندگی‌ام رو به بهترين شکل بيان کردم...