آخرين انتخاب کوبريک

«استنلی کوبريک» آدمی نبود که واسه فيلمی که حتما خودش هم می‌دونسته آخرين فيلمش خواهد بود از يه زوج کم‌مايه هاليوودی استفاده کنه. «تام کروز» و «نيکول کيدمن» در اون زمان جز بی‌استعدادترين بازيگرای هاليوود محسوب می‌شدن (کيدمن بعد جدايی از کروز مسيرش رو جدا کرد و نشون داد که هنرپيشه مستعديه و پول براش همه چيز نيست). ولی چرا با توجه به وسواسی که کوبريک داشت برای چنين فيلمی و بعد چندين سال فيلم نساختن به سراغ اينها رفت؟ شايعه بود که حتی تام کروز يه صحنه رو نود بار بازی کرده تا کوبريک پذيرفته. چرا اين همه دردسر؟ به نظر من دليل اين قضيه به اين برمی‌گرده که در اون زمان کروز-کيدمن زوج رويايی هاليوود و يک الگوی ايده‌آل محسوب می‌شدن، زوجی که نسبتا مدتی طولانی با هم بودن و احتمالا حسادت خيلی‌ها رو برانگيخته بودن. کوبريک با «چشمان باز بسته»‌ (Eyes Wide Shut) می‌خواست شکنندگی و تلاطمات پنهان يک رابطه زناشويی در ظاهر بی‌نقص رو به تصوير بکشه و احتمالا پوچی‌ش رو نشون بده. اين مساله همراه با اين حقيقت که کوبريک دل خوشی هم از هاليوود نداشت انتخابش رو برای دو بازيگر اصلی‌ش کاملا توجيه می‌کنه و در واقع يه دهن‌کجی آشکار به بت‌های بدلی و ايده‌آل‌های هاليوودی نشون می‌ده. از طنز روزگار اين زوج رويايی (!)‌ دقيقا بعد اين فيلم اختلافات‌شون شدت گرفت و به جدايی پرسروصداشون منجر شد.
«استنلی کوبريک» از معدود غولهايی بود که پیٰر شد و در اوج مرد.