باز هم پدرخوانده

دوست نداشتم راجع‌به فيلمی بنويسم که وقتی اسمشو کنار اسم کارگردانش توی گوگل سرچ می‌کنی حدود يه ميليون صفحه رو پيدا می‌کنه و صدها هزار مطلب راجع‌بهش نوشته‌ان و احتمالا گفتنی‌ها دربارش گفته شده ولی باز دلم نيومد راجع به محبوب‌ترين فيلم‌ام در تاريخ سينما*، يعنی «پدرخوانده»، ننويسم، مخصوصا که حالا بازی کامپيوتری‌ش به بازار اومده.
«پدرخوانده»، بارزترين نقطه اتصال سينمای هنری با سينمای مردمی و يکی از بزرگترين موفقيت‌های پيوند سينما و ادبيات و يکی از پرحرف‌ترين و پرلايه‌ترين آثار هنری قرن اخير است. از معدود فيلماييه که صحنه به صحنه‌ش ديدنيه و اکثر سکانس‌هاش هرکدوم به تنهايی ارزش يه فيلم کامل رو دارن، با ابتدايی‌ترین کنش‌ها و وسوسه‌های انسان (خيانت، دورويی، صداقت، سپاسگزاری، عشق، شقاوت و ...) سروکار داره، انواع عشق (زن و مرد، پدر و پسر، پدر و دختر، برادر و خواهر)‌ درش وجود داره، مذهب و آفت‌های اون رو به بهترين شکل نشون می‌ده، از بهترين فيلماييه که ذات سياست و بازی قدرت رو نشون می‌ده بدون اينکه بطور مستقيم سياسی باشه. بازيهای اين فيلم از «مارلون براندو» گرفته تا «رابرت دووال» فوق‌العاده‌ان. موسيقی «نينو روتا» خاطره‌انگيزترين موسيقی‌ايه که تابحال شنيدم. صحنه‌های فيلم بارها سر کلاسهای فيلمسازی تدريس می‌شن. می‌تونم دربارش ساعتها بنويسم و باز هم حرف برای گفتن باقی بمونه. فکر کنم تنها فيلميه که اسم شخصيت‌های بيستم و سی‌امش هنوز توی ذهنمه، بيشتر از هر فيلم ديگه‌ای درباره حاشيه‌هاش خوندم و در کنار چند تا فيلم ديگه بيشتر از بقيه، ديالوگ‌هاش رو حفظم. خشونت درونی جمله «پيشنهادی بهش می‌دم که نتونه رد کنه» يا عاطفه درونی جمله «مردی که با خانواده‌اش نباشه مرد واقعی نيس» که از زبون يک پدرخوانده ظاهرا بی‌رحم جاری می‌شه ورد زبانمه.
کلکشن سه‌گانه «پدرخوانده» تنها مجموعه دی‌وی‌دی اوريژینالی هست که يه نسخه ازش توی ايران دارم و يه نسخه اينجا که هرجا که بودم و اراده کردم بتونم ببينم. اگر کسی هيچ فيلمی در عمرش نديده باشه و بخواد فقط يه فيلم ببينه بی‌شک «پدرخوانده» رو پيشنهاد می‌کنم.

* در اين مورد‌ (انتخاب بهترين فيلم زندگی‌ام) فيلمهای «ديويد لينچ» رو جدا کردم. بخاطر ارادت و رابطه خاصی که با لينچ و فيلمهاش دارم، نمی‌تونم اصلا به فيلماش با ديد انتقادی نگاه کنم و به همين دليل نمی‌تونم اونها رو با بقيه مقايسه کنم.