زنها و همجنس‌بازان و اقليت‌ها

من احساس می‌کنم وقتی زنها پشت دوربين قرار می‌گيرن تا فيلم فمينيستی بسازن يا وقتی يه کارگردان همجنس‌باز قراره فيلمی درباره مشکلات همجنس‌بازها بسازه ذوق‌زده می‌شن. نمی‌دونم اين مساله بخاطر پيش‌فرضيه که من دارم يا واقعا همين‌جوريه که می‌گم. به نظرم يهو از اين‌که فرصت حرف زدن براشون پيش اومده و يه تريبون جلوشونه که می‌تونن حرفشون رو بزنن يادشون می‌ره که بايد در کنار انتقاد اجتماعی يه محصول هنری هم ايجاد کنن. مثالهاش در مورد زنها می‌تونه «تهمينه ميلانی» در ايران، «کاترين بريا» در اروبا و «جين کمپيون» در آمريکا (و قبلش استراليا) و در مورد همجنس‌بازها می‌تونه «فرانسوا ازون» و «پدرو آلمودوار» ‌باشه. آدم فيلمشون رو که می‌بينه می‌گه اين چرا اينقدر عصبانيه. شخصيت مردها توی فيلمای زنها اکثرا خوب درنمياد و خيلی استريوتيپيک (قالبی) ‌می‌شه، انگار که خانم کارگردان هول شده که دوربين دستش افتاده و بايد همه دق دلی‌هاش رو سر مردهای بدجنس خالی کنه و به نسبت کمتری هم در مورد همجنس‌بازها همينطوره. به نظرم ايده‌آل وقتيه که يه آدمی غير اين اقليت خاص پشت دوربين باشه. مثلا «تلما و لوييز» يکی از دورانسازترين فيلمهای فمينيستی آمريکا، به کارگردانی «ريدلی اسکات» ساخته شد ولی از روی فيلمنامه يک زن (کالی کوری) و احتمالا اسکات تونسته تندروی‌های نويسنده رو بگيره و از زنها و مردهای فيلمش چهره‌ای انسانی ارائه بده. در مورد فيلمهای همجنس‌بازی هم می‌شه به همين «کوهستان بروکبک» اشاره کرد که تقريبا هيچکدوم از عوامل اصلی فيلم واقعا همجنس‌باز نبودن. کلا آدمی که از بيرون به قضيه‌ای نگاه کنه می‌تونه قضاوت بهتری داشته باشه تا کسی که با موضوعی مستقيم درگيره.

پانويس: از آوردن نام اين دو گروه (زنان و همجنس‌بازان)‌ کنار هم قصد توهين به فرد يا دسته‌ای رو نداشتم و صرفا جنبه مثال از اقليت رو داشتن.