کمی هم سياست

اصلا قرار نيس راجع‌به وضع فعلی عراق صحبت کنيم. اصلا قرار نيس راجع به نيات پشت پرده آمريکا از حمله به عراق صحبت کنيم. فقط قراره از اين حرف بزنيم که آيا حمله به عراق کار درستی بود يا نه. وقتی بوش تهديداتش رو عليه صدام علنی و تشديد کرد، صلح دوست‌ها و روشنفکرای عالم همه جلوش صف کشيدن و اعتراض کردن. نامه‌ها نوشته شد و طومارها امضا شد و سخنران‌ها پای منبر رفتن. نوام چامسکی‌ها و هرولد پينترها صريح‌ترين حمله‌ها رو به بوش کردن. بوش هم به اسم آزادسازی عراق و جنگ عليه تروريسم و این حرفا کار خودش رو کرد و عراق رو گرفت. نکته‌ای که هست اينه که اونايی که با جنگ مخالفت می‌کردن هيچکدوم نمی‌تونستن راه‌حل جايگزينی ارايه بدن. حکومت صدام بعد گذشت چندين دهه مثل مدفوع مونده‌ای می‌موند که سالها همينطوری مونده و از خارج به نظر می‌اومد بوی گندش از بين رفته ولی از درون داغون بود. حمله خارجی اين کثافت رو له کرد و باعث شد بويش بلند بشه. رژيم صدام چنان خفقانی ايجاد کرده بود که هيچ حرکت اصلاحی از درون امکانپذير نبود. اوضاع مردم داغون بود. بايد از بيرون تلنگری وارد می‌شد. جناب کلينتون دموکرات با سياست نفت در برابر غذاش فقط وضع رو بدتر کرده بود و اگه همين وضع ادامه پيدا می‌کرد قحطی اجتناب‌ناپذير بود. البته قطعا اوضاع الان عراق خوب نيس که مسلما خود آمريکا مقصر اصليه اين وسط. ولی منظور من فقط نفس حمله به عراق بود که بر خلاف باور رايج به نظر من کار درستی بود که متاسفانه به بيراهه کشيده شد.